Ήμουν μικρό κορίτσι μαμά, και για ‘μένα υπήρχες μόνο εσύ. Ήσουν τα πάντα και ήταν εκπληκτικό! Πώς τα κατάφερνες; Πού έβρισκες τόση ενέργεια;! Πρέπει να είχες εξαντληθεί…
Σ’ ευχαριστώ που ήσουν πάντα χαμογελαστή και πρόθυμη να παίξεις μαζί μου όλη μέρα, για να φτάσει το βράδυ και αντί να ξεκουραστείς, να είσαι έτοιμη να με πάρεις στο κρεβάτι σου όταν, για κάποιο λόγο, ξυπνούσα ανήσυχη. Και κάθε φορά που έπαιζα έξω, μέσα στα χώματα, και γυρνούσα σπίτι μούσκεμα, ήσουν εκεί για να με πάρεις αγκαλιά, να με καλωσορίσεις με ένα ζεστό μπάνιο και με ένα γέλιο που έδειχνε σα να απόλαυσες το παιχνίδι περισσότερο από εμένα.
Σ’ ευχαριστώ που με βοηθούσες να ντύνομαι πριγκίπισσα, νεράιδα και ότι άλλο φανταζόμουν. Τα παραμύθια μου τα έζησα χάρη σ’ εσένα.
Σ’ ευχαριστώ που ήσουν τόσο καλό παράδειγμα και μου μετέδωσες σημαντικές αξίες της ζωής. Η αγάπη σου για τη φύση με έκανε να καταλάβω ότι περιβάλλομαι από απίστευτη ομορφιά την οποία πρέπει να προστατεύω. Από εσένα έμαθα ακόμα να σέβομαι τους ανθρώπους, όσο διαφορετικοί κι αν φαίνονται, γιατί όπως είπες «κάθε λουλούδι είναι μοναδικό και αυτό είναι που κάνει όμορφο τον κήπο μας». Μου έμαθες να μοιράζομαι τα πράγματά μου, είτε έχω λίγα, είτε πολλά, και να βοηθώ τους γύρω μου.